Peter Becker był niemieckim neurologiem, który pomógł sklasyfikować dystrofie mięśniowe. W 1955 roku opisał „łagodny” typ dystrofii mięśniowej którą nazwano później nazwano Dystrofią Mięśniową Beckera i Mmiotonią Beckera.
Peter Becker był osobą dwuznaczną. Studiował medycynę w Marburgu, Berlinie, Monachium, Wiedniu i Hamburgu, którą ukończył w 1933 r.
Specjalizował się następnie w neurologii i psychiatrii w Hamburgu i Freiburgu.
W latach 1934-1936 był związany z Instytutem Antropologii, Dziedziczności Człowieka i Eugeniki Kaisera Wilhelma (KWI-A), pracując pod kierownictwem Eugena Fischera.
Po dojściu w 1933 roku Adolfa Hitlera do władzy został zmuszony przez rówieśników do wstąpienia do Oddziałów Szturmowych NSDAP utworzonych w 1920 roku w Republice Weimarskiej.
Były to bojówki do ochrony zgromadzeń partyjnych SA, a od koloru mundurów formacja nosiła nazwę „Brunatne Koszule”.
W 1937 roku ożenił się z Rosett Wendal i para miała 5 dzieci.
W 1940 r. wstąpił do NSDAP (partii nazistowskiej), nazistowskiego stowarzyszenia lekarzy (Nazi Doctors Association) i nazistowskiego stowarzyszenia wykładowców (Nazi Lecturers’ Association). Odnowił członkostwo w SA, aby utrzymać swoją pozycję w instytucie genetycznym.
W 1942 roku Becker został powołany do Luftwaffe jako lekarz.
W 1943 pracował w klinice psychiatrycznej i neurologicznej na Uniwersytecie we Freiburgu u profesor Kay Berringe.
Po wojnie został usunięty z Uniwersytetu we Fryburgu za przynależność do tych organizacji. Jednak w 1947 r. został formalnie zdenazyfikowany i uzyskał Venia Legendi na Uniwersytecie we Freiburgu co umożliwiło mu kontynuowanie kariery naukowej.
W 1957 został mianowany profesorem genetyki człowieka na Uniwersytecie w Getyndze, stanowisko to piastował aż do przejścia na emeryturę w 1975.
W swojej autobigrafii Becker przyznał się do większości, ale nie do wszystkich, swoich związków z nazistami, napisał też 2 książki badające pochodzenie nazizmu i higieny rasowej.